طبق رویکرد غالب امروزی ، "ورزش" بدن را به عنوان موضوعی برای تغییر یافتن در نظر میگیرد و بدین طریق نوعی نگاه سوم شخص بر بدن قالب میشود. از این رو راه برای کسب تجربیات وجودی ناهموار میگردد.
بدنِ معیار یا بدنِ سالم نه در حوزه پزشکی امری دست یافتنی است نه در حوزه ی ورزش، چرا که معیارهایشان را در جایی مبهم قرار میدهند. لذا این دو حوزه شرمی پنهان نسبت به بدن را پرورش میدهند و بدن را به مثابه یک شئ در نظر میگیرند.

تعریف ورزش امری سیال است از این رو بازشناسی ورزش و بازسازی معنای ورزش داخل هر سنت با توجه به دیدگاه های معرفت شناختی و هستی شناختی آن سنت میسر میشود. در این راستا با اتکا به رویکرد های پدیدار شناختی درباره بدن و با ابتنا به آراء حکمای دائوئیست رویکردی وجودی را در تعریف ورزش پرورش خواهیم داد و تمرینات عملی بدن محور مبتنی بر این رویکردها مشق خواهد شد.

درباره ی بخش تمرینات بدنی این دوره:

"تای چی" را میتوان مجموعه حرکات بدنی آهسته و آگاهانه ای دانست که به همراه تنفس های آگاهانه و عمیق انجام میشود. تای چی هنری رزمی است که در حدود قرن ۱۲ میلادی توسط چان سان فنگ حکیمِ دائوئیست بر اساس مبانیِ فکری دائویی تدوین شد. رویکردِ چان سان فنگ در نهایت موجب پیدایش و گسترش روایتی از هنرهای رزمی چین باستان شد که در ورای مهارتِ رزمی، توانست پیوندهایش را با ماهیت فلسفی، هنری و طبیِ خویش عمیق تر و ریشه دارتر بازتعریف کند.

زایشهای کیفی در حین اجرای حرکات تای چی بستر مناسبی برای تجربیات وجودی و خویشتن بودگیِ تمرین کننده میشود. از این رو این دوره ایده هایی از تای چی را برای کسب تجربیات بدنمند در محوریت بخش عملی قرار خواهد داد.